Pancit

Dale Joseph P. Salazar

    

      Aaminin ko, ako ay malakas kumain. Sumasaya ako kapag oras na ng kainan, lalo na kapag mga paborito kong pagkain ang aming iuulam. Hindi ako mapili sa kung ano mang klase ng potahe ang ihanda sa akin, miski iba’t-ibang klase ng gulay o prutas pa man iyan at basta malinamnam, ayos na ayos ito sa akin. Noong ako’y bata pa lamang, isa ako sa mga batang hindi mariringgan ng reklamo sa mga inihahaing gulay at iba pang mga ulam na pangkalahatan ay hindi pabor sa panlasa ng mga kabataan. Kaya kahit san man ako lugar dalhin at oras na ng pagkain; garantisadong hindi ako mahirap pakainin kahit gaano pa ito kabago sa aking paningin at syempre sa aking panlasa. Sa dami ng aking pwedeng ikonsiderang paborito na pagkain, ay hindi ako sigurado sa kung anong aking pipiliin. Ang hirap!

      Pancit! Ang aking napiling pakgain ay pancit. Ito ay nagmula sa bansang China na sa kalaunan ay nadala ng tradisyong Intsek dito sa Pilipinas at ipinakilala sa lokal na pagluluto. Mula noon ay masasabi ko na naging napakapopular at isa sa pinaka “all time favorite” na pagkain dito sa Pilipinas ang pancit. Sa paglipas ng panahon ay dumami ang baryasyon ng pancit, na kadalasan ay nagmumula sa iba’t-ibang lugar at dito nadiditermina ang mga pinagkaiba sa mga sangkap at mga paraan ng pagluto ng kanilang pancit. Halos lahat ng uri ng pansit ay aking kinagugustuhan lalo na iyong pancit canton. Para sa mga sangkap nito ay ang mga sumusunod: 1 pakete (250g) ng pancit canton (ibinabad), 1 lb hipon, 1/4 kilo ng baboy, (pinakuluan at hiniwa sa maliliit na piraso), 1/4 kilo ng manok, (pinakuluan at hiniwa sa maliliit na piraso), 1-1/2 tbsp dinurog na bawang, 1/2 tasa ng carrot strips,1/2 tasang repolyo (manipis na hiniwa), 1/4 tasa ng bell pepper (strips), 1 tasa ng snowpeas, 2 tbsp olive oil, 1/4 tasa ng oyster sauce at 3/4 tasang tubig. Sa sobrang pagkakilanlan at kasikatan nito sa Pilipinas, ito ay makikita sa mga karinderya, mga fast food restaurant o kahit pa sa mga prestihiyosong restaurant. Ito para sa akin ay marahil sa halata at matagal na tanggap na katotohanan na ang pancit ay talagang paborito ng masang Pilipino; masarap na, nakakabusog pa.

     Kaya sa tuwing ako ay magkakaroon ng pagkakataong makakain o sadyang ito ang aming iuulam ay hindi ko mapigilan ang aking sarili at lubusang magpakasarap sa kurso ng pagkain nito. Sino ba naman sa mga Pinoy ang hindi pa nakakakain ng pancit hindi ba? Kaya, ganoon na lamang ang aking karanasan kung bakit ko ito naging paborito. Simple, pinoy, masarap, masustanysa, at nakakabusog, ang pancit.